خط مشی AssignMessage

نحو

عنصر <AssignMessage> از نحو زیر استفاده می کند:

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <!-- All AssignMessage child elements are optional -->
  <Add>
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
  </Add>

  <AssignTo createNew="[true|false]" transport="http"
    type="[request|response]">destination_variable_name</AssignTo>

  <AssignVariable>
    <Name>variable_name</Name>
    <Ref>source_variable</Ref>
    <Template>message_template</Template>
    or
    <Template ref='template_variable'></Template>
    <Value>variable_value</Value>
  </AssignVariable>

  <Copy source="[request|response]">
    <!-- Can also be an empty array (<FormParams/>) -->
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
    <!-- Can also be an empty array (<Headers/>) -->
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
    <Path>[false|true]</Path>
    <Payload>[false|true]</Payload>
    <!-- Can also be an empty array (<QueryParams/>) -->
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
    <ReasonPhrase>[false|true]</ReasonPhrase>
    <StatusCode>[false|true]</StatusCode>
    <Verb>[false|true]</Verb>
    <Version>[false|true]</Version>
  </Copy>

  <DisplayName>policy_display_name</DisplayName>

  <IgnoreUnresolvedVariables>[true|false]</IgnoreUnresolvedVariables>

  <Remove>
    <!-- Can also be an empty array (<FormParams/>) -->
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
    <!-- Can also be an empty array (<Headers/>) -->
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
    <Payload>[false|true]</Payload>
    <!-- Can also be an empty array (<QueryParams/>) -->
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
  </Remove>

  <Set>
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
    <Path>path</Path>
    <Payload contentType="content_type" variablePrefix="prefix"
        variableSuffix="suffix">new_payload</Payload>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
    <ReasonPhrase>reason_for_error or {variable}</ReasonPhrase>
    <StatusCode>HTTP_status_code or {variable}</StatusCode>
    <Verb>[GET|POST|PUT|PATCH|DELETE|{variable}]</Verb>
    <Version>[1.0|1.1|{variable}]</Verb>
  </Set>

</AssignMessage>

خط مشی پیش فرض

هنگامی که یک خط مشی AssignMessage را به جریان خود در Edge UI اضافه می کنید، مثال زیر تنظیمات پیش فرض را نشان می دهد:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="assign-message-default">
  <DisplayName>Assign Message-1</DisplayName>
  <Properties/>
  <Copy source="request">
    <Headers/>
    <QueryParams/>
    <FormParams/>
    <Payload/>
    <Verb/>
    <StatusCode/>
    <ReasonPhrase/>
    <Path/>
  </Copy>
  <Remove>
    <Headers>
      <Header name="h1"/>
    </Headers>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="q1"/>
    </QueryParams>
    <FormParams>
      <FormParam name="f1"/>
    </FormParams>
    <Payload/>
  </Remove>
  <Add>
    <Headers/>
    <QueryParams/>
    <FormParams/>
  </Add>
  <Set>
    <Headers/>
    <QueryParams/>
    <FormParams/>
    <!-- <Verb>GET</Verb> -->
    <Path/>
  </Set>
  <AssignVariable>
    <Name>name</Name>
    <Value/>
    <Ref/>
  </AssignVariable>
  <IgnoreUnresolvedVariables>true</IgnoreUnresolvedVariables>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

هنگامی که یک خط‌مشی AssignMessage جدید را در رابط کاربری Edge وارد می‌کنید، الگو شامل موارد خرد برای تمام عملیات‌های ممکن است. معمولاً، شما انتخاب می‌کنید که کدام عملیات را می‌خواهید با این خط‌مشی انجام دهید و بقیه عناصر فرزند را حذف می‌کنید. برای مثال، اگر می‌خواهید عملیات کپی را انجام دهید، از عنصر <Copy> استفاده کنید و <Add> ، <Remove> و سایر عناصر فرزند را از خط‌مشی حذف کنید تا خواناتر شود.

1: اضافه کردن هدر

مثال زیر یک هدر به درخواست با عنصر <Add> اضافه می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-headers-1">
  <Add>
    <Headers>
      <Header name="user-agent">{request.user.agent}</Header>
    </Headers>
  </Add>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

2: محموله را بردارید

مثال زیر بار را از پاسخ با عنصر <Remove> حذف می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="remove-1">
  <DisplayName>remove-1</DisplayName>
  <Remove>
    <Payload>true</Payload>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

3: پاسخ را اصلاح کنید

مثال زیر یک شی پاسخ موجود را با افزودن یک سربرگ به آن تغییر می دهد:

<AssignMessage name="modify-response">
  <Set>
    <Headers>
      <Header name="Cache-Hit">{lookupcache.LookupCache-1.cachehit}</Header>
    </Headers>
  </Set>
  <IgnoreUnresolvedVariables>false</IgnoreUnresolvedVariables>
  <AssignTo createNew="false" type="response"></AssignTo>
</AssignMessage>

این مثال پیام جدیدی ایجاد نمی کند. در عوض، یک پیام پاسخ موجود را با افزودن یک هدر HTTP تغییر می‌دهد.

از آنجایی که این مثال یک نام متغیر را در عنصر <AssignTo> حذف می کند و type به عنوان "response" مشخص می کند، این خط مشی شی پاسخی را که توسط سرور هدف برگردانده شده است، تغییر می دهد.

هدر HTTP که توسط این خط‌مشی به پیام پاسخ اضافه می‌شود، از متغیری مشتق شده است که توسط خط‌مشی LookupCache پر شده است. بنابراین پیام پاسخ اصلاح شده توسط این خط مشی Assign Message حاوی یک سربرگ HTTP است که نشان می دهد آیا نتایج از حافظه پنهان خارج شده اند یا خیر. تنظیم هدر در پاسخ می تواند برای اشکال زدایی و عیب یابی مفید باشد.

4: محتوای پویا را تنظیم کنید

می توانید از Assign Message برای جاسازی محتوای پویا در محموله پیام های پاسخ و درخواست استفاده کنید.

برای جاسازی متغیرهای جریان لبه در یک بار XML، متغیر تعیین‌شده را در پرانتزهای فرفری بپیچید، مانند این: {prefix.name} .

مثال زیر مقدار متغیر جریان هدر HTTP user-agent در یک عنصر XML به نام User-agent جاسازی می کند:

<AssignMessage name="set-dynamic-content">
  <AssignTo createNew="false" type="response"></AssignTo>
  <Set>
    <Payload contentType="text/xml">
      <User-agent>{request.header.user-agent}</User-agent>
    </Payload>
  </Set>
  <IgnoreUnresolvedVariables>false</IgnoreUnresolvedVariables>
</AssignMessage>

برای بارهای JSON، می‌توانید متغیرها را با استفاده از ویژگی‌های variablePrefix و variableSuffix با کاراکترهای جداکننده وارد کنید، همانطور که در مثال زیر نشان داده شده است:

<AssignMessage name="set-payload">
  <Payload contentType="application/json" variablePrefix="@" variableSuffix="#">
  {
     "user-agent": "@request.header.user-agent#"
  }
  </Payload>
</AssignMessage>

برای فهرست کامل متغیرهای جریان، مرجع متغیرهای جریان را ببینید.

از زمان انتشار 16.08.17، می‌توانید از بریس‌های فرفری برای درج متغیرها نیز استفاده کنید.

5: پارامتر query را حذف کنید

مثال زیر پارامتر query apikey را از درخواست حذف می کند:

<AssignMessage name="remove-query-param">
  <Remove>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="apikey"/>
    </QueryParams>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

هنگامی که از خط مشی VerifyAPIKey برای احراز هویت کاربر استفاده می کنید، بهترین روش حذف پارامتر query apikey از پیام درخواست است. شما این کار را برای جلوگیری از ارسال اطلاعات کلیدی حساس به هدف باطن انجام می دهید.

6: تنظیم/دریافت متغیرها

مثال زیر از سه خط مشی Assign Message استفاده می کند:

1. سه متغیر جریان را در درخواست با مقادیر ثابت ایجاد می کند
2. متغیرهای جریان را به صورت پویا در خط مشی دوم در جریان درخواست دریافت می کند
3. آنها را در بار پاسخ تنظیم می کند

<!-- Policy #1: Set variables in the request -->
<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="set-variables">
    <!-- Create a variable named myAppSecret -->
    <AssignVariable>
        <Name>myAppSecret</Name>
        <Value>42</Value>
    </AssignVariable>
    <!-- Create a variable named config.environment -->
    <AssignVariable>
        <Name>config.environment</Name>
        <Value>test</Value>
    </AssignVariable>
    <!-- Create a variable named config.protocol -->
    <AssignVariable>
        <Name>config.protocol</Name>
        <Value>gopher</Value>
    </AssignVariable>
    <IgnoreUnresolvedVariables>true</IgnoreUnresolvedVariables>
    <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

در سیاست اول، عنصر <AssignVariable> سه متغیر را در درخواست ایجاد و تنظیم می کند. هر عنصر <Name> یک نام متغیر را مشخص می کند و <Value> مقدار را مشخص می کند.

خط مشی دوم از عنصر <AssignVariable> برای خواندن مقادیر استفاده می کند و سه متغیر جدید ایجاد می کند:

<!-- Policy #2: Get variables from the request -->
<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="get-variables">
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
  <!-- Get the value of myAppSecret and create a new variable, secret -->
  <AssignVariable>
    <Name>secret</Name>
    <Ref>myAppSecret</Ref>
    <Value>0</Value>
  </AssignVariable>
  <!-- Get the value of config.environment and create a new variable, environment -->
  <AssignVariable>
    <Name>environment</Name>
    <Ref>config.environment</Ref>
    <Value>default</Value>
  </AssignVariable>
  <!-- Get the value of config.protocol and create a new variable, protocol -->
  <AssignVariable>
    <Name>protocol</Name>
    <Ref>config.protocol</Ref>
    <Value>default</Value>
  </AssignVariable>
  <IgnoreUnresolvedVariables>true</IgnoreUnresolvedVariables>
</AssignMessage>

در سیاست دوم، عنصر <Ref> به متغیر منبع ارجاع می‌دهد و عناصر <Name> نام متغیرهای جدید را مشخص می‌کنند. اگر متغیر ارجاع شده توسط عنصر <Ref> قابل دسترسی نیست، می توانید از مقدار مشخص شده توسط عنصر <Value> استفاده کنید.

برای امتحان این مجموعه از سیاست ها:

1. سیاست های #1 و #2 را به جریان درخواست اضافه کنید. مطمئن شوید که خط مشی شماره 1 را قبل از خط مشی شماره 2 قرار دهید.
2. سیاست سوم را در جریان پاسخ اضافه کنید.
3. سیاست سوم از عنصر <Set> برای اضافه کردن متغیرها به پاسخ استفاده می کند. مثال زیر در پاسخی که Edge به مشتری برمی گرداند، یک بار XML ایجاد می کند:

   <!-- Policy #3: Add variables to the response -->
   <AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="put-em-in-the-payload">
     <DisplayName>put-em-in-the-payload</DisplayName>
     <Set>
       <Payload contentType="application/xml">
         <wrapper>
           <secret>{secret}</secret>
           <config>
             <environment>{environment}</environment>
             <protocol>{protocol}</protocol>
           </config>
         </wrapper>
       </Payload>
     </Set>
     <IgnoreUnresolvedVariables>true</IgnoreUnresolvedVariables>
     <AssignTo createNew="false" transport="http" type="response"/>
   </AssignMessage>
   

   توجه داشته باشید که نحو دسترسی به متغیرهای جریان در <Set> این است که آنها را در پرانتزهای فرفری قرار دهید.

   مطمئن شوید که ویژگی contentType عنصر <Payload> را روی "application/xml" تنظیم کنید.

4. یک درخواست به پروکسی API خود ارسال کنید. به عنوان مثال:

   curl -vL https://ahamilton-eval-test.apigee.net/myproxy

   در صورت تمایل، می توانید نتایج را از طریق ابزاری مانند xmllint لوله کنید تا XML در ساختاری با فرمت زیبا نمایش داده شود:

   curl -vL https://ahamilton-eval-test.apigee.net/myproxy | xmllint --format -

   بدنه پاسخ باید به شکل زیر باشد:

   <wrapper>
     <secret>42</secret>
     <config>
       <environment>test</environment>
       <protocol>gopher</protocol>
     </config>
   </wrapper>

7: هدرهای پاسخ سرویس Callout را دریافت کنید

در مثال زیر، فرض کنید که یک خط مشی ServiceCallout در درخواست پراکسی API وجود دارد و پاسخ فراخوانی حاوی چندین سرصفحه با یک نام ( Set-Cookie ) است. با فرض اینکه متغیر پاسخ Service Callout، calloutResponse پیش‌فرض باشد، خط مشی زیر دومین مقدار هدر Set-Cookie را دریافت می‌کند.

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="get-header">
  <Set>
    <Payload contentType="application/json">
      {"Cookies from Service Callout":" {calloutResponse.header.Set-Cookie.2}"}
    </Payload>
  </Set>
  <IgnoreUnresolvedVariables>true</IgnoreUnresolvedVariables>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

برای فهرست کردن تمام مقادیر هدر، به جای آن از متغیر زیر استفاده کنید:

{calloutResponse.header.Set-Cookie.values}

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Add>
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
  </Add>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر از عنصر <FormParams> برای دریافت مقادیر سه پارامتر رشته کوئری از درخواست اولیه و تنظیم آنها به عنوان پارامترهای فرم در درخواست نقطه پایانی هدف استفاده می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-formparams-3">
  <Add>
    <FormParams>
      <FormParam name="name">{request.queryparam.name}</FormParam>
      <FormParam name="zip">{request.queryparam.zipCode}</FormParam>
      <FormParam name="lang">{request.queryparam.lang}</FormParam>
    </FormParams>
  </Add>
  <AssignTo transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر از عنصر <Headers> برای اضافه کردن هدر User-Agent به درخواست نقطه پایانی هدف استفاده می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-headers-1">
  <Add>
    <Headers>
      <Header name="user-agent">{request.user.agent}</Header>
    </Headers>
  </Add>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

مثال 3

مثال زیر از عنصر <QueryParams> برای افزودن یک پارامتر پرس و جو با مقدار ثابت به درخواست استفاده می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-queryparams-1">
  <Add>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="myParam">42</QueryParam>
    </QueryParams>
  </Add>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

این مثال از <Add> در پیش جریان درخواست استفاده می کند. اگر به نتایج در ابزاری مانند ابزار Trace نگاه کنید، درخواست "http://httpbin.org/get" به "http://httpbin.org/get?myParam=42" تبدیل می شود.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Add>
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
  <AssignTo createNew="[true|false]" transport="http"
    type="[request|response]">destination_variable_name</AssignTo>
  </Add>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر یک پارامتر فرم واحد ("پاسخ") و یک مقدار ثابت ("42") به درخواست اضافه می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-formparams-1">
  <Add>
    <FormParams>
      <FormParam name="answer">42</FormParam>
    </FormParams>
  </Add>
  <AssignTo transport="http" type="request"></AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر مقدار پارامتر رشته query name را دریافت می کند و آن را به عنوان پارامتر فرم به درخواست اضافه می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-formparams-2">
  <Add>
    <FormParam name="name">{request.queryparam.name}</FormParam>
  </Add>
</AssignMessage>

توجه داشته باشید که این مثال هدفی را با <AssignTo> مشخص نمی کند. این خط مشی فقط پارامتر را به درخواست اضافه می کند.

مثال 3

مثال زیر چندین پارامتر فرم را به درخواست اضافه می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-formparams-3">
  <Add>
    <FormParams>
      <FormParam name="name">{request.queryparam.name}</FormParam>
      <FormParam name="zip">{request.queryparam.zipCode}</FormParam>
      <FormParam name="lang">{request.queryparam.lang}</FormParam>
    </FormParams>
  </Add>
  <AssignTo transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

این مثال پارامترهای رشته پرس و جو را از درخواست مبدأ دریافت می کند و آنها را به عنوان پارامترهای فرم به درخواست ارسال شده به نقطه پایانی هدف اضافه می کند.

می توانید از ابزار Trace برای مشاهده جریان استفاده کنید. خواهید دید که بدنه درخواست حاوی داده های فرم کدگذاری شده با URL است که در ابتدا به عنوان پارامترهای رشته کوئری ارسال شده است:

%7Busername%7D=nick&%7Bzip_code%7D=90210&%7Bdefault_language%7D=en

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Add>
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
  </Add>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر هدر user-agent را به پیام درخواست اضافه می کند و مقدار متغیر جریان request.user.agent را به آن هدر اختصاص می دهد.

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-headers-1">
  <Add>
    <Headers>
      <Header name="user-agent">{request.user.agent}</Header>
    </Headers>
  </Add>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Add>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
  </Add>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر پارامتر query "myParam" را به درخواست اضافه می کند و مقدار "42" را به آن اختصاص می دهد:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="add-queryparams-1">
  <Add>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="myParam">42</QueryParam>
    </QueryParams>
  </Add>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <AssignTo createNew="[true|false]" transport="http"
    type="[request|response]">destination_variable_name</AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر مشخص می کند که هدف، درخواست اصلی است که به نقطه پایانی هدف ارسال می شود:

<AssignMessage name="assignto-1">
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

با تنظیم createNew روی "false" (پیش فرض)، این مثال درخواست جدیدی ایجاد نمی کند. تمام عملیات در این خط مشی بر درخواست اصلی تأثیر می گذارد.

مثال 2

مثال زیر یک شی درخواست جدید ایجاد می کند:

<AssignMessage name="assignto-2">
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

هنگامی که یک درخواست یا شی پاسخ جدید ایجاد می کنید، سایر عناصر خط مشی AssignMessage (مانند <Add> ، <Set> و <Set> ) روی آن شی درخواست جدید عمل می کنند.

می‌توانید بعداً در جریان به شی درخواست جدید در سیاست‌های دیگر دسترسی پیدا کنید، یا شی درخواست جدید را با یک خط‌مشی ServiceCallout به یک سرویس خارجی ارسال کنید.

مثال 3

مثال زیر یک شی درخواست جدید با نام "MyRequestObject" ایجاد می کند:

<AssignMessage name="assignto-2">
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request"&gt;MyRequestObject&lt;/AssignTo>
</AssignMessage>

هنگامی که یک درخواست یا شی پاسخ جدید ایجاد می کنید، سایر عناصر خط مشی AssignMessage (مانند <Add> ، <Set> و <Set> ) روی آن شی درخواست جدید عمل می کنند.

می‌توانید بعداً در جریان به شی درخواست جدید در سیاست‌های دیگر دسترسی پیدا کنید، یا شی درخواست جدید را با یک خط‌مشی ServiceCallout به یک سرویس خارجی ارسال کنید.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <AssignVariable>
    <Name>variable_name</Name>
    <Ref>source_variable</Ref>
    <Template>message_template</Template>
    or
    <Template ref='template_variable'></Template>
    <Value>variable_value</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

از عنصر <Ref> برای تعیین متغیر منبع استفاده کنید. اگر متغیر ارجاع شده توسط <Ref> قابل دسترسی نباشد، Edge از مقدار مشخص شده توسط عنصر <Value> استفاده می کند. اگر <Template> تعریف کنید، بر دیگر عناصر فرزند ارجحیت دارد.

مثال 1

مثال زیر مقدار یک متغیر جدید، myvar را به مقدار واقعی "42" تنظیم می کند:

<AssignMessage name="assignvariable-1">
  <AssignVariable>
    <Name>myvar</Name>
    <Value>42</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر مقدار متغیر جریان request.header.user-agent را به متغیر جریان مقصد myvar و مقدار پارامتر query country را به متغیر جریان مقصد Country اختصاص می‌دهد:

<AssignMessage name="assignvariable-2">
  <AssignVariable>
    <Name>myvar</Name>
    <Ref>request.header.user-agent</Ref>
    <Value>ErrorOnCopy</Value>
  </AssignVariable>
  <AssignVariable>
    <Name>Country</Name>
    <Ref>request.queryparam.country</Ref>
    <Value>ErrorOnCopy</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

اگر هر یک از انتساب ها ناموفق باشد، Edge به جای آن مقدار "ErrorOnCopy" را به متغیر جریان مقصد اختصاص می دهد.

اگر متغیرهای myvar یا Country flow وجود نداشته باشند، <AssignVariable> آنها را ایجاد می کند.

مثال 3

مثال زیر از عنصر فرزند <Template> برای الحاق دو متغیر زمینه با یک رشته واقعی (یک خط فاصله) بین آنها استفاده می کند:

<AssignMessage name='template-1'>
  <IgnoreUnresolvedVariables>false</IgnoreUnresolvedVariables>
  <AssignVariable>
    <Name>my_destination_variable</Name>
    <Value>BADDBEEF</Value>
    <Template>{system.uuid}-{messageid}</Template>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <AssignVariable>
    <Name>variable_name</Name>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر متغیر مقصد را به عنوان myvar مشخص می کند و آن را با مقدار واقعی "42" تنظیم می کند:

<AssignMessage name="assignvariable-1">
  <AssignVariable>
    <Name>myvar</Name>
    <Value>42</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

اگر myvar وجود نداشته باشد، <AssignVariable> آن را ایجاد می کند.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <AssignVariable>
    <Name>variable_name</Name>
    <Ref>source_variable</Ref>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر مقدار متغیر جریان request.header.user-agent به متغیر جریان مقصد myvar و مقدار پارامتر query country را به متغیر Country اختصاص می‌دهد:

<AssignMessage name="assignvariable-4">
  <AssignVariable>
    <Name>myvar</Name>
    <Ref>request.header.user-agent</Ref>
  </AssignVariable>
  <AssignVariable>
    <Name>Country</Name>
    <Ref>request.queryparam.country</Ref>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

در این مثال، Edge یک پیش‌فرض (یا مقدار بازگشتی) برای هر یک از انتساب‌ها ندارد.

مثال 2

مثال زیر مقدار متغیر جریان request.header.user-agent به متغیر جریان مقصد myvar و مقدار پارامتر query country را به متغیر Country اختصاص می‌دهد:

<AssignMessage name="assignvariable-2">
  <AssignVariable>
    <Name>myvar</Name>
    <Ref>request.header.user-agent</Ref>
    <Value>ErrorOnCopy</Value>
  </AssignVariable>
  <AssignVariable>
    <Name>Country</Name>
    <Ref>request.queryparam.country</Ref>
    <Value>ErrorOnCopy</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

در این مثال، اگر مقادیر متغیر جریان request.header.user-agent یا پارامتر کوئری Country تهی، ناخوانا یا نادرست باشد، Edge مقدار "ErrorOnCopy" را به متغیرهای جدید اختصاص می دهد.

مثال 3

یک مورد رایج برای <AssignVariable> تنظیم مقدار پیش فرض پارامتر پرس و جو، سرصفحه یا مقدار دیگری است که می تواند همراه با درخواست ارسال شود. به عنوان مثال، شما یک پراکسی API آب و هوا ایجاد می کنید که در آن درخواست یک پارامتر پرس و جو به نام "w" را می گیرد. این پارامتر شامل شناسه شهری است که آب و هوای آن را می خواهید. URL درخواست به شکل زیر است:

http://myCO.com/v1/weather/forecastrss?w=city_ID

برای تعریف یک مقدار پیش فرض برای "w"، یک خط مشی AssignMessage مانند زیر ایجاد کنید:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="assignvariable-3">
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
  <IgnoreUnresolvedVariables>true</IgnoreUnresolvedVariables>
  <AssignVariable>
    <Name>request.queryparam.w</Name>
    <Ref>request.queryparam.w</Ref>
    <Value>12797282</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

در این مثال، <AssignVariable> مقدار request.queryparam.w را دریافت کرده و آن را به خود اختصاص می دهد. اگر متغیر جریان تهی باشد، به این معنی که پارامتر پرس و جو "w" از درخواست حذف شده است، این مثال از مقدار پیش فرض عنصر <Value> استفاده می کند. بنابراین، می‌توانید درخواستی به این پراکسی API بدهید که پارامتر کوئری «w» را حذف می‌کند:

http://myCO.com/v1/weather/forecastrss

... و همچنان پروکسی API یک نتیجه معتبر را بازگرداند.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <AssignVariable>
    <Template>message_template</Template>
    or
    <Template ref='template_variable'></Template>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر از نحو قالب پیام برای به هم پیوستن دو متغیر زمینه با یک رشته واقعی (یک خط فاصله) بین آنها استفاده می کند:

<AssignMessage name='template-1'>
  <IgnoreUnresolvedVariables>false</IgnoreUnresolvedVariables>
  <AssignVariable>
    <Name>my_destination_variable</Name>
    <Value>BADDBEEF</Value>
    <Template>{system.uuid}-{messageid}</Template>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر یک متغیر جریان را مشخص می کند که در آن مقدار متغیر یک الگوی پیام از پیش تعریف شده است. اگر می خواهید در زمان اجرا یک قالب از پیش تعریف شده را بدون نیاز به تغییر خط مشی تزریق کنید از این گزینه استفاده کنید:

<AssignMessage name='template-2'>
  <IgnoreUnresolvedVariables>false</IgnoreUnresolvedVariables>
  <AssignVariable>
    <Name>my_destination_variable</Name>
    <Value>BADDBEEF</Value>
    <Template ref='my_template_variable'/>

  </AssignVariable>
</AssignMessage>

مثال 3

مثال زیر یک متغیر جریان و یک مقدار متن را مشخص می کند. در این حالت، اگر متغیر ارجاع شده غیر تهی باشد، از آن مقدار به عنوان الگو استفاده می شود. اگر مقدار ارجاع شده null باشد، از مقدار متن (در این مورد، {system.uuid}-{messageid} ) به عنوان الگو استفاده می شود. این الگو برای ارائه یک مقدار "Override" مفید است، جایی که در برخی موارد می‌خواهید الگوی پیش‌فرض (بخش متن) را با مقادیری که به صورت پویا تنظیم می‌شوند لغو کنید. به عنوان مثال، یک دستور شرطی ممکن است یک مقدار را از یک نقشه کلید-مقدار بگیرد و متغیر ارجاع شده را روی آن مقدار تنظیم کند:

<AssignMessage name='template-2'>
  <IgnoreUnresolvedVariables>false</IgnoreUnresolvedVariables>
  <AssignVariable>
    <Name>my_destination_variable</Name>
    <Value>BADDBEEF</Value>
    <Template ref='my_variable'>{system.uuid}-{messageid}</Template>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <AssignVariable>
    <Name>variable_name</Name>
    <Value>variable_value</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر مقدار متغیر جریان مقصد، myvar را به مقدار واقعی "42" تنظیم می کند:

<AssignMessage name="assignvariable-1">
  <AssignVariable>
    <Name>myvar</Name>
    <Value>42</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر مقدار متغیر جریان request.header.user-agent به متغیر جریان myvar و مقدار پارامتر query country را به متغیر Country اختصاص می‌دهد:

<AssignMessage name="assignvariable-2">
  <AssignVariable>
    <Name>myvar</Name>
    <Ref>request.header.user-agent</Ref>
    <Value>ErrorOnCopy</Value>
  </AssignVariable>
  <AssignVariable>
    <Name>Country</Name>
    <Ref>request.queryparam.country</Ref>
    <Value>ErrorOnCopy</Value>
  </AssignVariable>
</AssignMessage>

اگر هر یک از انتساب ها ناموفق باشد، <AssignVariable> در عوض مقدار "ErrorOnCopy" را به متغیر جریان مقصد اختصاص می دهد.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
    <Copy source="[request|response]">
    <!-- Can also be an empty array (<FormParams/>) -->
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
    <!-- Can also be an empty array (<Headers/>) -->
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
    <Path>[false|true]</Path>
    <Payload>[false|true]</Payload>
    <!-- Can also be an empty array (<QueryParams/>) -->
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
    <ReasonPhrase>[false|true]</ReasonPhrase>
    <StatusCode>[false|true]</StatusCode>
    <Verb>[false|true]</Verb>
    <Version>[false|true]</Version>
  </Copy>
  <!-- Used as the destination for the <Copy> values -->
  <AssignTo createNew="[true|false]" transport="http"
    type="[request|response]">destination_variable_name</AssignTo>
</AssignMessage>
  

مثال 1

مثال زیر یک هدر، سه پارامتر فرم، مسیر و تمام پارامترهای پرس و جو را از درخواست به یک درخواست سفارشی جدید کپی می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="copy-1">
  <Copy source="request">
    <Headers>
      <Header name="Header_Name_1">Header value 1</Header>
    </Headers>
    <FormParams>
      <FormParam name="Form_Param_Name_1">Form param value 1</FormParam>
      <FormParam name="Form_Param_Name_2">Form param value 1</FormParam>
      <FormParam name="Form_Param_Name_3">Form param value 1</FormParam>
    </FormParams>
    <Payload>false</Payload>
    <Path>true</Path>
    <QueryParams/>
    <ReasonPhrase>false</ReasonPhrase>
    <StatusCode>false</StatusCode>
    <Verb>false</Verb>
    <Version>false</Version>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <!-- Can also be an empty array (<FormParams/>) -->
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر یک پارامتر فرم واحد را از درخواست به درخواست سفارشی "MyCustomRequest" کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-formparams-1">
  <Copy source="request">
    <FormParams>
      <FormParam name="paramName">Form param value 1</FormParam>
    </FormParams>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر تمام پارامترهای فرم را در درخواست سفارشی "MyCustomRequest" کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-formparams-2">
  <Copy source="request">
    <FormParams/>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 3

مثال زیر سه پارامتر فرم را در درخواست سفارشی "MyCustomRequest" کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-formparams-3">
  <Copy source="request">
    <FormParams>
      <FormParam name="paramName1"/>
      <FormParam name="paramName2"/>
      <FormParam name="paramName3"/>
    </FormParams>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 4

اگر چند پارامتر فرم با یک نام وجود دارد، از دستور زیر استفاده کنید:

<AssignMessage name="copy-formparams-4">
  <Copy source="request">
    <FormParams>
      <FormParam name="f1"/>
      <FormParam name="f2"/>
      <FormParam name="f3.2"/>
    </FormParams>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

این مثال "f1"، "f2" و مقدار دوم "f3" را کپی می کند. اگر "f3" فقط یک مقدار داشته باشد، کپی نمی شود.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <!-- Can also be an empty array (<Headers/>) -->
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر هدر user-agent را از درخواست به شی درخواست سفارشی جدید کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-headers-1">
  <Copy source="request">
    <Headers>
      <Header name="user-agent"/>
    </Headers>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 2

برای کپی کردن همه هدرها، از یک عنصر خالی <Headers> استفاده کنید، همانطور که در مثال زیر نشان داده شده است:

<AssignMessage name="copy-headers-2">
  <Copy source="request">
    <Headers/>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 3

اگر چندین هدر با یک نام وجود دارد، از دستور زیر استفاده کنید:

<AssignMessage name="copy-headers-3">
  <Copy source="request">
    <Headers>
      <Header name="h1"/>
      <Header name="h2"/>
      <Header name="h3.2"/>
    </Headers>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

این مثال "h1"، "h2" و مقدار دوم "h3" را کپی می کند. اگر "h3" فقط یک مقدار داشته باشد، کپی نمی شود.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <Path>[false|true]</Path>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر نشان می دهد که خط مشی AssignMessage باید مسیر درخواست منبع را به شی درخواست سفارشی جدید کپی کند:

<AssignMessage name="copy-path-1">
  <Copy source="request">
    <Path>true</Path>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <Payload>[false|true]</Payload>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر <Payload> روی "true" تنظیم می کند به طوری که payload درخواست از درخواست به پاسخ کپی می شود:

<AssignMessage name="copy-payload-1">
  <Copy source="request">
    <Payload>true</Payload>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <!-- Can also be an empty array (<QueryParams/>) -->
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر پارامتر query "my_param" را از درخواست در یک شی درخواست سفارشی جدید کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-queryparams-1">
  <Copy source="request">
    <QueryParams>
      <QueryParam name="my_param"/>
    </QueryParams>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر تمام پارامترهای پرس و جو را از درخواست در یک شی درخواست سفارشی جدید کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-queryparams-2">
  <Copy source="request">
    <QueryParams/>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

مثال 3

اگر چندین پارامتر کوئری با یک نام وجود دارد، از دستور زیر استفاده کنید:

<AssignMessage name="copy-queryparams-3">
  <Copy source="request">
    <QueryParams>
      <QueryParam name="qp1"/>
      <QueryParam name="qp2"/>
      <QueryParam name="qp3.2"/>
    </QueryParams>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

این مثال "qp1"، "qp2" و مقدار دوم "qp3" را کپی می کند. اگر "qp3" فقط یک مقدار داشته باشد، کپی نمی شود.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <ReasonPhrase>[false|true]</ReasonPhrase>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر <ReasonPhrase> را روی "true" تنظیم می کند، که باعث می شود <Copy> عبارت دلیل را از پاسخ پیش فرض به یک شی پاسخ سفارشی کپی کند:

<AssignMessage name="copy-reasonphrase-1">
  <Copy source="response">
    <ReasonPhrase>true</ReasonPhrase>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="trie" transport="http" type="response">MyCustomResponse</AssignTo>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <StatusCode>[false|true]</StatusCode>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر <StatusCode> را روی "true" تنظیم می کند، که کد وضعیت را از شی پاسخ پیش فرض به یک شی پاسخ سفارشی جدید کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-statuscode-1">
  <Copy source="response">
    <StatusCode>true</StatusCode>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="response">MyCustomResponse</AssignTo>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <Verb>[false|true]</Verb>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر <Verb> به "true" تنظیم می کند ، که فعل را از درخواست پیش فرض گرفته تا یک درخواست جدید و سفارشی کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-verb-1">
  <Copy source="request">
    <Verb>true</Verb>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Copy source="[request|response]">
    <Version>[false|true]</Version>
  </Copy>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر <Version> را در مورد درخواست "True" تنظیم می کند ، که نسخه را از شیء درخواست پیش فرض به یک شیء درخواست جدید و سفارشی کپی می کند:

<AssignMessage name="copy-version-1">
  <Copy source="request">
    <Version>true</Version>
  </Copy>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

نحو

<PolicyElement>
  <DisplayName>policy_display_name</DisplayName>
  ...
</PolicyElement>

مثال

<PolicyElement>
  <DisplayName>My Validation Policy</DisplayName>
</PolicyElement>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <IgnoreUnresolvedVariables>[true|false]</IgnoreUnresolvedVariables>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر مجموعه <IgnoreUnresolvedVariables> را به "true" تنظیم می کند:

<AssignMessage name="ignoreunresolvedvariables">
  <Copy source="response">
    ...
    <IgnoreUnresolvedVariables>true</IgnoreUnresolvedVariables>
  </Copy>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Remove>
    <!-- Can also be an empty array (<FormParams/>) -->
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
    <!-- Can also be an empty array (<Headers/>) -->
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
    <Payload>[false|true]</Payload>
    <!-- Can also be an empty array (<QueryParams/>) -->
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
  </Remove>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر بدن پیام را از پاسخ حذف می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="remove-1">
  <DisplayName>remove-1</DisplayName>
  <Remove>
    <Payload>true</Payload>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

در جریان پاسخ ، این خط مشی بدنه پاسخ را حذف می کند و فقط هدرهای HTTP را به مشتری باز می گرداند.

مثال 2

مثال زیر تمام پارامترهای فرم و یک پارامتر پرس و جو را از درخواست ورودی حذف می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="remove-2">
  <Remove>
    <!-- Empty (<FormParams/>) removes all form parameters -->
    <FormParams/>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="qp1"/>
    </QueryParams>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Remove>
    <!-- Can also be an empty array (<FormParams/>) -->
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
  </Remove>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر سه پارامتر فرم را از درخواست حذف می کند:

<AssignMessage name="remove-formparams-1">
  <Remove>
    <FormParams>
      <FormParam name="form_param_1"/>
      <FormParam name="form_param_2"/>
      <FormParam name="form_param_3"/>
    </FormParams>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="application/x-www-form-urlencoded"/>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر تمام پارامترهای فرم را از درخواست حذف می کند:

<AssignMessage name="remove-formparams-2">
  <Remove>
    <FormParams/>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="application/x-www-form-urlencoded"/>
</AssignMessage>

مثال 3

اگر پارامترهای چند فرم با همین نام وجود دارد ، از نحو زیر استفاده کنید:

<AssignMessage name="remove-formparams-3">
  <Remove>
    <FormParams>
      <FormParam name="f1"/>
      <FormParam name="f2"/>
      <FormParam name="f3.2"/>
    </FormParams>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="application/x-www-form-urlencoded"/>
</AssignMessage>

این مثال "F1" ، "F2" و مقدار دوم "F3" را حذف می کند. اگر "F3" فقط یک مقدار دارد ، پس حذف نمی شود.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Remove>
    <!-- Can also be an empty array (<Headers/>) -->
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
  </Remove>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر عنوان user-agent را از درخواست حذف می کند:

<AssignMessage name="remove-headers-1">
  <Remove>
    <Headers>
      <Header name="user-agent"/>
    </Headers>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر همه هدرها را از درخواست حذف می کند:

<AssignMessage name="remove-headers-2">
  <Remove>
    <Headers/>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

مثال 3

اگر چندین هدست با همین نام وجود دارد ، از نحو زیر استفاده کنید:

<AssignMessage name="remove-headers-3">
  <Remove>
    <Headers>
      <Header name="h1"/>
      <Header name="h2"/>
      <Header name="h3.2"/>
    </Headers>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

این مثال "H1" ، "H2" و مقدار دوم "H3" را از درخواست حذف می کند. اگر "H3" فقط یک مقدار دارد ، پس حذف نمی شود.

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Remove>
    <Payload>[false|true]</Payload>
  </Remove>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر <Payload> به "درست" تنظیم می کند تا بار درخواست پاک شود:

<AssignMessage name="remove-payload-1">
  <Remove>
    <Payload>true</Payload>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Remove>
    <!-- Can also be an empty array (<QueryParams/>) -->
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
  </Remove>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر یک پارامتر پرس و جو واحد را از درخواست حذف می کند:

<AssignMessage name="remove-queryparams-1">
  <Remove>
      <QueryParams>
        <QueryParam name="qp1"/>
      </QueryParams>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر تمام پارامترهای پرس و جو را از درخواست حذف می کند:

<AssignMessage name="remove-queryparams-2">
  <Remove>
      <QueryParams/>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

مثال 3

اگر چندین پارامتر پرس و جو با همین نام وجود دارد ، از نحو زیر استفاده کنید:

<AssignMessage name="remove-queryparams-3">
  <Remove>
      <QueryParams>
        <QueryParam name="qp1"/>
        <QueryParam name="qp2"/>
        <QueryParam name="qp3.2"/>
      </QueryParams>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

این مثال "QP1" ، "QP2" و مقدار دوم "QP3" را از درخواست حذف می کند. اگر "QP3" فقط یک مقدار دارد ، پس حذف نمی شود.

مثال 4

مثال زیر پارامتر پرس و جو apikey را از درخواست حذف می کند:

<AssignMessage name="remove-query-param">
  <Remove>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="apikey"/>
    </QueryParams>
  </Remove>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
    <Path>path</Path>
    <Payload contentType="content_type" variablePrefix="prefix"
        variableSuffix="suffix">new_payload</Payload>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
    <ReasonPhrase>reason_for_error or {variable}</ReasonPhrase>
    <StatusCode>HTTP_status_code or {variable}</StatusCode>
    <Verb>[GET|POST|PUT|PATCH|DELETE|{variable}]</Verb>
    <Version>[1.0|1.1|{variable}]</Verb>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر عنصر <Set> را نشان می دهد:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="set-1">
  <Set>
    <FormParams>
      <FormParam name="myparam">{request.header.myparam}</FormParam>
    </FormParams>
    <Headers>
        <Header name="user-agent">{request.header.user-agent}</Header>
    </Headers>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="name">{request.header.name}</QueryParam>
      <QueryParam name="address">{request.header.address}</QueryParam>
    </QueryParams>
    <!-- <Verb>GET</Verb> -->
    <Payload contentType="text/plain">42</Payload>
    <Path/>
    <ReasonPhrase>Bad request</ReasonPhrase>
    <StatusCode>400</StatusCode>
    <Verb>POST</Verb>
    <Verb>{my_variable}</Verb>
    <Version>1.1</Version>
  </Set>
  <AssignTo createNew="false" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <FormParams>
      <FormParam name="formparam_name">formparam_value</FormParam>
      ...
    </FormParams>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر یک پارامتر فرم به نام "MyParam" را به مقدار متغیر request.header.myparam header.myparam در یک درخواست جدید و سفارشی تنظیم می کند:

<AssignMessage name="set-formparams-1">
  <Set>
    <FormParams>
      <FormParam name="myparam">{request.header.myparam}</FormParam>
    </FormParams>
  </Set>
    <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request">MyCustomRequest</AssignTo>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <Headers>
      <Header name="header_name">header_value</Header>
      ...
    </Headers>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر عنوان user-agent را به مقدار متغیر request.header.user-agent تنظیم می کند:

<AssignMessage name="set-headers-1">
  <Set>
    <Headers>
      <Header name="user-agent">{request.header.user-agent}</Header>
    </Headers>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <Payload contentType="content_type" variablePrefix="prefix"
        variableSuffix="suffix">new_payload</Payload>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر یک بار متن ساده را تعیین می کند:

<AssignMessage name="set-payload-1">
  <Set>
    <Payload contentType="text/plain">42</Payload>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 2

مثال زیر بار JSON را تعیین می کند:

<AssignMessage name="set-payload-2">
  <Set>
    <Payload contentType="application/json">
      {"name":"foo", "type":"bar"}
    </Payload>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 3

مثال زیر مقادیر متغیر را با بسته بندی نام های متغیر در بریس های فرفری وارد بار می کند:

<AssignMessage name="set-payload-3">
  <Set>
    <Payload contentType="application/json">
      {"name":"foo", "type":"{variable_name}"}
    </Payload>
  </Set>
</AssignMessage>

در نسخه های قدیمی Apigee Edge - به عنوان مثال ، قبل از انتشار ابر 16.08.17 - شما نمی توانید از بریس های فرفری استفاده کنید تا منابع متغیر را در بارهای JSON نشان دهید. در این نسخه ها ، برای مشخص کردن شخصیت های تعیین کننده ، باید از ویژگی های variablePrefix و variableSuffix استفاده کنید و از آنها برای بسته بندی نام های متغیر استفاده کنید ، مانند این:

<AssignMessage name="set-payload-3b">
  <Set>
    <Payload contentType="application/json" variablePrefix="@" variableSuffix="#">
      {"name":"foo", "type":"@variable_name#"}
    </Payload>
  </Set>
</AssignMessage>

این نحو قدیمی هنوز هم کار می کند.

مثال 4

محتوای <Payload> به عنوان الگوی پیام رفتار می شود. این بدان معنی است که خط مشی AssignMessage جایگزین متغیرهای پیچیده شده در بریس های فرفری با مقدار متغیرهای ارجاع شده در زمان اجرا می شود.

مثال زیر از نحو Braces Braces استفاده می کند تا بخشی از بار را به یک مقدار متغیر تنظیم کند:

<AssignMessage name="set-payload-4">
  <Set>
    <Payload contentType="text/xml">
      <root>
        <e1>sunday</e1>
        <e2>funday</e2>
        <e3>{var1}</e3>
      </root>
    </Payload>
  </Set>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="queryparam_name">queryparam_value</QueryParam>
      ...
    </QueryParams>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر پارامتر پرس و جو "آدرس" را به مقدار متغیر request.header.address تنظیم می کند:

<AssignMessage continueOnError="false" enabled="true" name="set-queryparams-1">
  <Set>
    <QueryParams>
      <QueryParam name="address">{request.header.address}</QueryParam>
    </QueryParams>
  </Set>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <ReasonPhrase>reason_for_error or {variable}</ReasonPhrase>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر یک عبارت دلیل ساده را تعریف می کند:

<AssignMessage name="set-reasonphrase-1">
  <Set>
    <ReasonPhrase>Bad medicine</ReasonPhrase>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

مثال 2

محتوای <ReasonPhrase> به عنوان الگوی پیام رفتار می شود. این بدان معنی است که یک نام متغیر پیچیده شده در بریس های فرفری در زمان اجرا با مقدار متغیر ارجاع شده جایگزین می شود ، همانطور که مثال زیر نشان می دهد:

<AssignMessage name="set-reasonphrase-2">
  <Set>
    <ReasonPhrase>{calloutresponse.reason.phrase}</ReasonPhrase>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <StatusCode>HTTP_status_code or {variable}</StatusCode>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر یک کد وضعیت ساده را تعیین می کند:

<AssignMessage name="set-statuscode-1">
  <Set>
    <StatusCode>404</StatusCode>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

مثال 2

محتوای <StatusCode> به عنوان الگوی پیام رفتار می شود. این بدان معنی است که یک نام متغیر پیچیده شده در بریس های فرفری در زمان اجرا با مقدار متغیر ارجاع شده جایگزین می شود ، همانطور که مثال زیر نشان می دهد:

<AssignMessage name="set-statuscode-2">
  <Set>
    <StatusCode>{calloutresponse.status.code}</StatusCode>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="response"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <Verb>[GET|POST|PUT|PATCH|DELETE|{variable}]</Verb>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر یک فعل ساده را در درخواست تنظیم می کند:

<AssignMessage name="set-verb-1">
  <Set>
    <Verb>POST</Verb>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

مثال 2

محتوای <Verb> به عنوان یک الگوی پیام رفتار می شود. این بدان معنی است که یک نام متغیر پیچیده شده در بریس های مجعد در زمان اجرا با مقدار متغیر ارجاع شده جایگزین می شود.

مثال زیر از یک متغیر برای جمع آوری یک فعل استفاده می کند:

<AssignMessage name="set-verb-2">
  <Set>
    <Verb>{my_variable}</Verb>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

نحو

<AssignMessage
    continueOnError="[false|true]"
    enabled="[true|false]"
    name="policy_name" >
  <Set>
    <Version>[1.0|1.1|{variable}]</Verb>
  </Set>
</AssignMessage>

مثال 1

مثال زیر شماره نسخه را روی "1.1" تنظیم می کند:

<AssignMessage name="set-version-1">
  <Set>
    <Version>1.1</Version>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

مثال 2

در زیر از یک متغیر در بریس های فرفری برای تنظیم شماره نسخه استفاده می کند:

<AssignMessage name="set-version-2">
  <Set>
    <Version>{my_version}</Version>
  </Set>
  <AssignTo createNew="true" transport="http" type="request"/>
</AssignMessage>

محتوای <Version> به عنوان الگوی پیام رفتار می شود. این بدان معنی است که یک نام متغیر پیچیده شده در بریس های مجعد در زمان اجرا با مقدار متغیر ارجاع شده جایگزین می شود.